دلایل بی اختیاری ادرار عصبی و روش‌های درمان آن

بی اختیاری ادرار عصبی به نشت ادرار در طی فعالیت‌های روزمره، مانند سرفه، عطسه، خندیدن یا ورزش اشاره دارد. موارد مختلفی می‌توانند باعث بروز این نوع بی اختیاری شوند و شدت آن متفاوت است. پزشکان گاهی اوقات بی اختیاری ادرار عصبی زن را با روش اسلینگ مش درمان می‌کنند، اما سایر گزینه‌های درمانی ممکن است خطرات کمتری داشته باشند.

بی اختیاری ادرار عصبی چیست؟

بی اختیاری ادراری عصبی متداول‌ترین نوع بی اختیاری در بین زنان، از جمله زنان زیر 60 سال است. تخمین‌ها نشان می‌دهد که از هر سه زن، یک زن در برخی از دوره های زندگی خود این بیماری را تجربه خواهد کرد.

این بیماری بیشتر از مردان بر زنان تأثیر می‌گذارد زیرا حاملگی و زایمان عضلات لگن را ضعیف می‌کند. از آنجا که زنان از علائم بی اختیاری ادراری عصبی احساس خجالت می‌کنند، این بیماری کمتر گزارش و تشخیص داده می شود.

شاید برایتان جالب باشد که بدانید زنان در سراسر جهان، سالانه مبالغ زیادی را صرف هزینه‌های مربوط به بی اختیاری ادرار عصبی می‌کنند. بیشتر آن، صرف خرج پد های بی اختیاری، پوشک، خشکشویی، لباسشویی، بالش تخت و سایر محصولات می‌شود.

علاوه بر هزینه های مالی، این وضعیت بر کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارد زیرا در روابط عاشقانه، زندگی اجتماعی، کار و سایر فعالیت ها تداخل ایجاد می‌کند.

درمان‌های محافظه کارانه برای بی اختیاری ادراری عصبی شامل استفاده از پد، تمرینات کگل، کاهش وزن، کاهش مصرف کافئین و پرهیز از فعالیت های سنگین است. در موارد شدید، ممکن است جراحی برای اصلاح بی اختیاری لازم باشد.

چه عواملی باعث ایجاد بی اختیاری ادرار عصبی می‌شوند؟

هر چیزی که به عضلات کف لگن و مثانه فشار وارد کند می‌تواند باعث نشت شود، اما بارداری و زایمان مهمترین دلایل ایجاد بی اختیاری ادرار عصبی است. زایمان می‌تواند به عضلات لگن آسیب برساند. علاوه بر این، تغییرات هورمونی و تغییر در عضلات لگن در دوران بارداری می‌تواند کف لگن را تحت تأثیر قرار دهد و خطر بی اختیاری ادرار عصبی را افزایش دهد.

سایر عوامل خطر برای بی اختیاری ادرار عصبی عبارتند از:

• سن: با افزایش سن عضلات و بافت‌های لگن معمولاً خاصیت ارتجاعی خود را از دست می‌دهند و با گذشت زمان ضعیف می شوند. یائسگی می تواند سطح استروژن را کاهش دهد و خطر ابتلا به بی اختیاری ادرار عصبی را افزایش دهد.
• چاقی: اضافه وزن فشار غیرضروری به مثانه و مجرای ادرار وارد می کند.
• سیگار کشیدن: سرفه مزمن ناشی از سیگار کشیدن باعث افزایش فشار بر مثانه و مجرای ادرار می‌شود.
• جراحی لگن (از جمله برداشتن رحم): جراحی می‌تواند عضلات لگن را ضعیف یا آسیب برساند.
• تولید ادرار بیش از حد ;وقتی مجرای ادرار و مثانه نتوانند با تولید ادرار همراه شوند، نشت می تواند رخ دهد.
• مصرف کافئین: کافئین مثانه را تحریک می‌کند.
• داروها: بعضی از داروها مانند داروهای ادرار آور می توانند در بی اختیاری ادرار عصبی نقش داشته باشند.
• در مردان، بی اختیاری ادرار عصبی ممکن است بعد از پروستاتکتومی رخ دهد، این روش برای برداشتن پروستات است.

بی اختیاری ادرار عصبی و بدن

برای کنترل ادرار، بدن از دو عضله به نام اسفنکتر و دترسور استفاده می‌کند. اسفنکتر عضله ای است که به دور لوله مجرای ادرار قرار دارد ، لوله ای که ادرار را از بدن خارج می‌کند. فشار دادن اسفنکتر جریان ادرار را متوقف می‌کند. دترسور عضله دیواره مثانه است. باید آرام باشد تا مثانه از ادرار پر شود و برای تخلیه آن منقبض شود.

اگر فشار بین این دو عضله یکنواخت باشد، فرد راحت خواهد ماند. وقتی فشار بر مجرای ادرار کاهش می‌یابد اما فشار بر روی مثانه افزایش می یابد، فرد تمایل به ادرار دارد و می‌تواند این کار را به طور طبیعی انجام دهد. با این حال، کسی که از بی اختیاری ادرار استرسی یا عصبی رنج می‌برد، کنترل اسفنکتر را از دست می‌دهد و قادر به کنترل فشارها نیست و دچار نشت ادرار می‌شود.

چگونه پزشکان بی اختیاری را تشخیص می‌دهند؟

بیمار اولین شخصی است که متوجه بی اختیاری ادرار عصبی می‌شود زیرا پزشکان در معاینات طبیعی آن را غربال نمی‌کنند. هنگامی که بیمار از بی اختیاری شکایت می‌کند، پزشک از معاینه لگن یا معاینه مقعدی برای ارزیابی عضلات کف لگن استفاده می‌کند.

پزشک از بیمار می‌خواهد که قسمت‌های نشت را توصیف کند.علاوه بر این، پزشک در مورد سابقه پزشکی سوال می‌کند و برای آزمایش ناهنجاری‌ها نمونه ادرار می‌گیرد.

علائم بی اختیاری ادراری عصبی

از دست دادن غیر ارادی ادرار هنگام انجام فعالیت‌هایی که به مثانه فشار وارد می کنند، نشانه بی اختیاری ادرار استرسی یا عصبی است. نشت بدون احساس تمایل به دفع ادرار رخ می‌دهد.

پس از تشخیص، پزشک در مورد چگونگی تأثیر عوامل زندگی، مانند رژیم غذایی و ورزش، روی اختیاری ادرار عصبی بحث خواهد کرد. پزشک ممکن است بیمار را برای تأیید نوع بی اختیاری و یک برنامه درمانی دقیق به یک متخصص اورولوژی یا متخصص زنان و زایمان معرفی کند.

متخصصان ممکن است هر یک از آزمایشات زیر را انجام دهند:

• سونوگرافی
• نمونه خون
• اشعه ایکس با کنتراست
• تست استرس ادرار
• آزمایش ادرار
• سیستوسکوپی

آزمایش استرس ادرار شامل قرار دادن کاتتر در مثانه از طریق مجرای ادرار برای افزودن مایعات است. با پر شدن مثانه، بیمار سرفه می‌کند و پزشک میزان مایعات را اندازه گیری می‌کند.

در طی سیستوسکوپی، پزشکان یک ابزار کوچک و سبک را از طریق مجرای ادرار وارد مثانه می‌کنند تا مناطق سخت دیده شده را بررسی کنند و نمونه‌های بافت و ادرار را جمع کنند. این روش برای جلوگیری از ناراحتی با بی حس کننده، آرام بخش یا بیهوشی انجام می‌شود.

گزینه‌های درمان

سطح درمان بی اختیاری ادرار عصبی به پزشک، شدت بیماری و تمایل بیمار برای شرکت در درمان‌ها بستگی دارد. این روش‌های درمانی معمولاً به دو دسته تقسیم می شوند: غیرتهاجمی و جراحی.

درمان غیر تهاجمی بی اختیاری ادرار عصبی

افرادی که بی اختیاری ادرار عصبی خفیف دارند ممکن است از پد جاذب برای جلوگیری از جراحی استفاده کنند.

پزشکان غالباً با پیشنهاد حداقل تهاجمی‌ترین گزینه‌ها، درمان را آغاز میکنند. بیمارانی که حداقل نشتی را تجربه می‌کنند، ممکن است راحت از پوشیدن پد جاذب و اجتناب از اقدامات تهاجمی استفاده کنند. آنها همچنین ممکن است مایل باشند برخی تغییرات در سبک زندگی را ایجاد کنند تا علائم بی اختیاری ادرار عصبی کاهش یابد.

اصلاحات رفتار شامل موارد زیر است:

• کاهش وزن (برای بیمارانی که چاق هستند)
• کاهش مصرف کافئین
• کاهش مصرف الکل
• اجتناب از مواد تحریک کننده، مانند غذاهای پرادویه
• پرهیز از فعالیت‌های سنگین
• انجام تمرینات کگل که عضلات لگن را تقویت می‌کند

داروهای مختلف می‌توانند بی اختیاری ادرار عصبی ر ا درمان کنند. تزریق کلاژن باعث سفت شدن مجرای ادرار می‌شود و از نشت ادرار جلوگیری می‌کند.

داروها برای بی اختیاری خفیف تا متوسط ​​عبارتند از:

• داروهای آنتی کولینرژیک برای کنترل مثانه بیش فعال
• داروهای ضد موسکارینی برای جلوگیری از انقباضات مثانه
• داروهای آگونیست آلفا آدرنرژیک برای تقویت اسفنکتر
• ایمی پرامین، داروی ضد افسردگی سه حلقه ای

بیماران زن همچنین می‌توانند از پساری واژینال استفاده کنند، این یک وسیله سیلیکونی قابل جابجایی است که برای تأمین پشتیبانی لگن در واژن قرار می‌گیرد. بیماران باید دستگاه را برداشته و مرتباً آن را تمیز کنند. پزشکان ممکن است استفاده از استروژن موضعی را به‌ همراه پساری برای روانکاری و کاهش تحریک توصیه کنند.

درمان جراحی برای بی اختیاری ادرار عصبی

برای اصلاح بی اختیاری ادرار عصبی، پزشکان می‌توانند یک اسلینگ واژینال، نواری که از بافت یا مش توسط انسان ساخته شده است را از طریق جراحی به داخل قرار دهند. این اسلینگ از زیر مجرای ادرار و مثانه عبور کرده و با جراحی در بافت‌های اطراف قرار می‌گیرد و لوله مجرای ادرار را بالا می‌برد و از آن پشتیبانی می‌کند. اسلینگ‌های عریض نیز باعث جلوگیری از نشت مثانه و مجرای ادرار می‌شوند. این روش ممکن است عوارض جانبی خود را داشته باشد.

میزان موفقیت

بعد از یک سال تحت نظارت پزشک بودن، حدود 80 درصد از جراحی‌های اسلینگ مش موفق هستند.

پس از کاشت اسلینگ واژن، بیماران ممکن است در ادرار کردن مشکل داشته باشند یا بی اختیاری آنها برگردد. آنها همچنین با خطر عفونت ، خونریزی داخلی ، التهاب و درد مواجه شوند.

در بدترین سناریو، یک اسلینگ می‌تواند در بافتهای مجاور فرسایش یابد و اعضای لگن را سوراخ کند. بیماران ممکن است برای رفع عوارض با یک یا چند عمل جراحی تجدید نظر روبرو شوند که همیشه قابل برگشت نیستند.

سایر گزینه‌های جراحی عبارتند از:

• ترمیم قدامی واژن
• ترمیم دیواره های ضعیف یا آویزان واژن
• ساسپنشن رتروپوبیک
• لیفت مثانه و مجرای ادرار