تحریک الکتریکی در درمان بی اختیاری ادرار،تقویت مثانه،افتادگی لگن

اگر از بی اختیاری ادرار بالغین، بی اختیاری مقعد یا پرولاپس اندام‌های لگنی رنج می‌برید، لازم نیست که خود را از اجتماع و دیگران دور کنید. البته، ممکن است درباره علائم شرم آوری که ممکن است در جامعه اتفاق بیفتند نگرانی داشته باشید اما راه‌هایی برای حل این مشکلات وجود دارد. این مشکلات معمولاً نتیجه اختلال کف لگن است. اختلال کف لگن ممکن است در نتیجه افزایش سن، یا ناشی از آسیب به کف لگن در دوران بارداری و زایمان باشد، یا به علت بلند کردن اجسام سنگین اتفاق بیفتد. بازسازی عضلات مثانه را از طریق درمان تحریک الکتریکی ممکن است برای از بین بردن بعضی از علائم به شما کمک کند تا بتوانید به زندگی فعال بازگردید.

شبیه ساز الکتریکی

درمان اینترستیم و تحریک عصب ساکرال (SNS)

تحریک عصب ساکرال یک گزینه جراحی است و شامل یک دستگاه ایمپلنت کوچک است که می‌تواند به عنوان یک دستگاه ضربان ساز برای مثانه مورد استفاده قرار گیرد. این دستگاه برای درمان هزاران بیمار در سراسر جهان با موفقیت استفاده شده است.
درمان اینترستیم با استفاده از یک وسیله کوچک پزشکی اعمال می‌شود که پالس‌های الکتریکی ملایمی را به اعصابی که بالای استخوان ساکرال قرارمی‌گیرند، می‌فرستد. این اعصاب، اعصاب ساکرال نامیده می‌شوند. اعصاب ساکرال عضلات و اندام که به کنترل ادرار کمک می‌کنند را مهار یا فعال می‌کنند. این موارد شامل عضلات مثانه، اسفنکتر و کف لگن می‌شود. این تحریک الکتریکی برای تسهیل ارتباط بین مغز و مثانه به منظور حذف یا کاهش برخی از عملکردهای کنترلی مثانه طراحی شده است.

چه کسانی متقاضیان مناسبی برای درمان تحریک الکتریکی عصب ساکرال هستند؟

تحریک عصب ساکرال برای بیمارانی که درمان‌های دیگر در آن‌ها موفق نبوده‌اند یا نمی‌توانند درمان‌های محافظه کارانه تر را تحمل کنند، در نظرگرفته شده است. مشکلات کنترل مثانه که ممکن است با تحریک الکتریکی عصب ساکرال درمان شوند، عبارتند از:

•  مثانه بیش از حد فعال : شامل بی اختیاری، تکرر ادرار و نیاز شدید و فوری به ادرار است
•  بی اختیاری اورژانسی ادرار: این اتفاق زمانی می افتد که یک تمایل ناگهانی به خالی کردن مثانه وجود دارد که نمی‌تواند کنترل شود. این حالت اغلب به نام فعال بودن بیش از حد مثانه شناخته می‌شود. علائم بی اختیاری اورژانسی ادرار عبارتند از نیاز به مراجعات مکرر به توالت برای خالی کردن مثانه، و همچنین عدم توانایی در نگهداری آن و یا حتی ادرار کردن در تختخواب.
•  بی اختیاری استرسی ادرار : این حالت زمانی اتفاق می افتد که دریچه‌ای که معمولاً در حالت طبیعی فعال است و راه مجاری ادراری را می‌بندد ضعیف شده است. علائم بی اختیاری استرسی ادرار شامل نشت ادرار هنگام عطسه، سرفه، خنده و یا در طول فعالیت بدنی است.
•  احتباس ادرار : ناتوانی در تخلیه مثانه
•  بی اختیاری مدفوع : ناتوانی در کنترل روده

بیمارانی که متقاضیان مناسبی برای درمان تحریک الکتریکی عصب ساکرال نیستند

درمان اینترستیم برای موارد زیر در نظر گرفته نشده و یا استفاده نمی‌شود:

•  بی اختیاری استرسی : افراد مبتلا به بی اختیاری استرسی ادرار وقتی که ورزش، عطسه، سرفه، یا خنده می‌کنند، دچار بی اختیاری ادرار می‌شوند.
•  انسداد مکانیکی : پروستات بزرگ (هایپرپلازی خوش خیم پروستات) سرطان یا باریک شدن مجرای ادرار (تنگ شدن مجرای ادراری).
•  بیماران دارای دستگاه ضربان ساز
•  زنان باردار
•  بیماران دیابتی
•  بیماران مبتلا به بیماری‌های عصبی مانند مولتیپل اسکلروز
•  بیماران زیر 16 سال

قرار دادن دائمی دستگاه اینترستیم

ایمپلنت دستگاه اینترستیم در اتاق عمل انجام می‌شود. پزشک شما در مورد نوع بیهوشی که مورد استفاده قرار می‌گیرد – داروهای ضد درد همراه با بیهوشی عمومی یا بی حسی- با شما مشورت خواهد کرد. دو برش در باسن و محلی که در دستگاه در آن جا زیر پوست قرار می‌گیرد، زده خواهد شد. برش برای جاسازی محرک عصب حدود دو اینچ طول خواهد داشت؛ برش دوم حدود نصف اینچ یا کمتر خواهد بود.
اگر یک لید موقت برای آزمایش تحریک عصب مورد استفاده قرار گیرد:

•  لید برداشته خواهد شد
• یک لید موقت و محرک عصب در قسمت بالایی باسن یا شکم قرار می‌گیرد

اگر یک لید بلند مدت برای آزمایش تحریک استفاده شود:

•  لید بلند مدت در جای خود باقی خواهد ماند
• سیم خارجی مورد استفاده برای آزمون تحریک برداشته خواهد شد
•  یک محرک عصبی به لید بلند مدت متصل شده و زیر پوست در قسمت بالایی باسن یا شکم قرار می‌گیرد

محدودیت های درمان عصب ساکرال

برخی محدودیت‌های شناخته شده برای درمان تحریک الکتریکی عصب ساکرال عبارتند از:

• شکست در آزمون تحریک الکتریکی
• ناتوانی در استفاده از برنامه ریز بیمار.

ام آر آی و سایر روش‌های تصویربرداری – بیماران دارای دستگاه اینترستیم نمی‌توانند یک ام آر آی بدون پروتکل داشته باشند. علاوه بر این، بیماران نمی‌توانند دیامتری با موج کوتاه، مایکروویو دیامتری یا درمان اولتراسوند دیامتری (حرارت دادن متمرکز به بافت بدن با استفاده از یک جریان الکتریکی برای اهداف پزشکی یا جراحی)در محل ایمپلنت داشته باشند زیرا انرژی می‌تواند از طریق سیستم ایمپلنت منتقل شود و منجر به بروز آسیب بافتی، آسیب شدید یا مرگ گردد.

تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال

تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال یک درمان کم خطر و بدون نیاز به عمل جراحی است. تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال به طور غیرمستقیم باعث تحریک الکتریکی اعصاب مسئول عملکرد دستگاه مثانه و کف لگن می‌شود. در طول درمان تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال، پای بیمار به راحتی بالا برده و حمایت می‌شود. همچنین در طول درمان، یک الکترود با سوزن باریک در نزدیکی عصب مچ پا که به عنوان عصب تیبال نامیده می‌شود، قرار می‌گیرد. یک دستگاه به نام محرک ارژنت کف لگن به الکترود متصل شده و پالس‌های الکتریکی خفیفی را به عصب تیبال می‌فرستد. این پالس‌ها به ساکرال پلکسوس، گروهی از اعصاب در پایه ستون فقرات که مسئول عملکرد مثانه هستند، منتقل می‌گردند.
با تحریک این اعصاب از طریق امواج الکتریکی ملایم (به نام نورومدولیشن) فعالیت مثانه می‌تواند تغییر کند. از آنجا که این تغییر به تدریج اتفاق می افتد، بیماران یک سری از درمان‌های 12 هفته‌ای، به مدت 30 دقیقه را دریافت می‌کنند. پس از 12 جلسه درمان و هنگامی که پاسخ بیمار به درمان ارزیابی می‌شود، ممکن است درمان‌های گاه به گاه برای حفظ علائم بهبود ادامه یابند.

چه کسی می‌توانند از درمان تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال بهره مند شوند؟

تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال درمانی برای بیماران مبتلا به مثانه بیش از حد فعال، بی اختیاری اورژانسی ادراری، تکرر ادرار و یا بی اختیاری ناگهانی است. تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال به طور کلی پس از تغییرات رفتاری، تمرینات کگل و شکست داروهای تجویز شده مورد استفاده قرار می‌گیرد.

چه کسی نمی‌تواند از تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال استفاده کند؟

بیمارانی هستند که نباید با تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال درمان شوند. این بیماران کسانی هستند که دارای دستگاههای ضربان ساز یا دفیبریلاتورهای ایمپلنت می‌باشند. بیماران مستعد خونریزی بیش از حد؛ بیماران مبتلا به آسیب عصبی که مشکل آن‌ها می‌تواند روی عصب تیبال یا عملکرد کف لگن تأثیربگذارد و بیماران باردار یا افرادی که قصد دارند در طول مدت درمان باردار شونداز جمله افرادی هستند که نباید با تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال درمان شوند.

جنبه‌های مثبت تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال

•  مطالعات نشان می‌دهند که 60 تا 80 درصد از بیماران با تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال بهبود می‌یابند.
•  تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال یک روش درمانی غیر جراحی و گزینه‌ای کم خطر است. این درمان نیازی به ایمپلنت ندارد یا اثرات جانبی از خود نشان نداده است.
•  تحریک عصبی پرکتانئوس تیبیال به عنوان یک درمان نسبتاً بدون درد در نظر گرفته می‌شود. بیماران معمولاً این حس را “سوزن سوزن شدن” یا ” وجود نبض” در پا یا مچ پا توصیف می‌کنند.
•  بیمارانی که به سری اولیه درمان پاسخ می‌دهند معمولاً می‌توانند علائم بهبودی را با درمان گاه به گاه حفظ کنند.

تحریک الکتریکی عملکردی

تحریک الکتریکی عملکردی اغلب مفیدترین روش درمان برای افراد مبتلا به بی اختیاری استرسی و عضلات کف لگن بسیار ضعیف یا آسیب دیده است. این روش مخصوصاً برای افرادی مطلوب است که برای انقباض عضلات کف لگن خود بسیار ضعیف هستند. اگرچه تحریک الکتریکی عملکردی در ابتدا برای مدیریت بی اختیاری استرسی توصیه می‌شود، این روش همچنین می‌تواند برای برخی از افرادی که دچار بی اختیاری اجباری و اختلال بی اختیاری مخلوط هستند نیز مؤثر باشد. تحریک الکتریکی اغلب به عنوان تحریک الکتریکی عضلانی کف لگن یا تحریک الکتریکی عملکردی نامیده می‌شود.

تحریک الکتریکی چگونه عمل می‌کند؟

تحریک الکتریکی اغلب به عنوان یک شکل پیچیده‌تر از بیوفیدبک مورداستفاده برای توانبخشی عضلات کف لگن تلقی می‌شود. این روش بی اختیاری ادرار را از طریق ارسال جریان الکتریکی ملایم به اعصاب در قسمت پشتی و پایینی یا عضلات لگن که در روند ادرار کردن دخالت دارند، درمان می‌کند. دستگاه‌های تحریک الکتریکی کف لگن از یک دستگاه غیر ایمپلنت استفاده می‌کنند که باعث ایجاد پالس‌های الکتریکی می‌شود تا انقباضات در عضله کف لگن ایجاد شود. تحریک الکتریکی شامل تحریک عضلات لواتور آنی با استفاده ازجریان‌های الکتریکی بی درد است. هنگامی که عضلات کف لگن با جریان الکتریکی ملایم تحریک می‌شوند، عضلات لواتور آنی و اسفنکتر ادراری منقبض می‌شوند. در نتیجه انقباض مثانه مهار می‌شود و به افرادی کمک می‌کند که در انقباض مثانه خود مشکل دارند. دستگاه به وسیله الکترودها به کف لگن وصل شده است. بعضی از الکترودها با چسب رسانا پوشش داده می‌شوند و به پوست کف لگن متصل می‌گردند.

تحریک الکتریکی واژن یا مقعد

در الکترودهای تحریک واژن یا مقعد که برای قرار دادن در داخل مهبل (واژن) یا در مقعد طراحی شده‌اند. یک جریان پالس نوعی از جریان است که اغلب از آن در تحریک الکتریکی عضله کف لگن یا مثانه استفاده می‌شود. این جریان شامل ذرات باردار یا در یک جهت یا دو جهت است که در فواصل منظم، قبل از جریان یافتن مجدد متوقف می‌شوند.